Κάθε στίχος καταρρέει μπροστά στους τέσσερις τοίχους.

Αλλοίμονο,

η ελευθερία ποτέ δεν τυλίχτηκε από χρυσές κορδέλες

η ελευθερία έχει το χρώμα του αίματος,

κόκκινη και αγέρωχη παραμερίζει

των μικροαστών τις συμβάσεις.

Κάθε στίχος μου λοιπόν αναγνώστη

καταρρέει μπροστά στην καταστολή.

Πίστεψε με

μια ώρα τώρα προσπαθώ

να γκρεμίσω τέσσερις τοίχους

με τους δικούς μου στίχους

Μάταια.

***

Θα μπορούσες να έλουζες το κορμί σου

με νερό θαλασσινό.

Θα μπορούσες να γέμιζες όλο αγάπη το κορμί σου

-φιλιά και αγκαλιές- .

Θα μπορούσες να χαμογελάς μπροστά στην καταιγίδα

και είμαι σίγουρος πως το κάνεις.

***

Μα είναι αλλόκοτος ο καιρός,

κάνει μια ψύχρα στην ψυχή των ανθρώπων

την στιγμή που ο ήλιος ξεροψήνει τα άδολα κορμιά μας.

Πίστεψε με αναγνώστη

χαιρέτισα περήφανα ένα τσούρμο

με τρελούς που φέρανε νταούλια.

Αλλοίμονο η ελευθερία ποτέ δεν τυλίχτηκε από χρυσές κορδέλες .

***

Ας ήταν μια φορά η απόλαυση να ήτανε δικιά μας.

Να έλεγα με σιγουριά

εδώ πατώ εδώ βρίσκομαι,

μα είναι που οι αλυσίδες σου εξουσία

με πνίγουν και όλο με πνίγουν μέχρι να σβήσω.

Ηριάννα γύρνα στην παλιά ζωή σου πίσω.

Σκίτσο: Carlos Latuff