Σκέψεις που κάνω στο μετρό...

Σε κάποια απ'τις διαδρομές μου στο μετρό έκανα κάποιες σκέψεις που μόλις τις είπα δυνατά συνειδητοποίησα ότι δεν έχουν μια αντικειμενική αλήθεια δηλαδή ήταν μια κλειστή σκέψη που όταν την έσκαβε κάποιος είχε κι άλλες αλήθειες που δεν είχαν συμπεριληφθεί και ακόμα περισσότερες αλήθειες.

Μια μέρα συνάντησα έναν άνθρωπο στο μετρό που έκανε τις ίδιες σκέψεις με μένα αλλά μπορούσε να ανοίγει και τις άλλες αλήθειες και αρχίζαμε να συζητάμε για την αγάπη. Οι σοφοί λένε πως αγάπη είναι να μη θες τίποτα από τον άλλο, να μη διεκδικείς τίποτα από τον άλλο, να μην έχεις ανάγκη το σώμα του, τα ωραία μάτια του, τα χάδια του, τις κουβέντες του, αγάπη είναι να δίνεις χωρίς να το διαλαλείς, αν προσφέρεις να σωπαίνεις, να αγαπάς όσα κάνει ο άλλος, όσα σ'αρέσουν κι όσα δε σ'αρέσουν, να τον αγαπάς σε όποια μορφή κι αν είναι, κι όταν σηκώνεις τον άλλο δεν είσαι ήρωας, όταν σώζεις κάποιον που πνίγεται στη θάλασσα δεν είσαι ήρωας.

Αγάπη είναι να βγαίνεις από την ύλη σου. Άρα τελικά τόσο πολύ μιλούμε γι αγάπη αλλά ψάχνουμε ποτέ τι είναι στ'αλήθεια; "αγάπη μόνο" και διαφήμιση αγάπης και σλόγκαν για την αγάπη και θρησκεία για την αγάπη αλλά κανείς δεν ερευνά την Αγάπη. Μιλάμε για αγάπη και μιλάμε τελικά για τον εαυτό μας, σα να είναι έπαθλο..."κοίτα εγώ σ'αγαπώ περισσότερο, όχι εγώ σ'αγαπώ περισσότερο", "αυτός είναι χάλια, εγώ είμαι γαμάτος γιατί εγώ ξέρω το σωστό, εγώ συμπονάω, ξέρω να αγαπώ, δεν είμαι σαν αυτούς τους σάπιους, Εγώ", "εγώ όμως είμαι πιο γαμάτος γιατί ξέρω πόσο χάλια είστε όλοι κι εγώ μαζί αλλά και πάλι είμαι γαμάτος που τα ξέρω όλα αυτά και θα σας λέω πόσο χάλια είμαστε, δηλαδή δε με νοιάζει για σας αλλά είμαι καλύτερος από αυτούς που δεν τους νοιάζει για τους άλλους καθόλου γιατί εγώ ασκώ μια βία που είναι θεμιτή, αλλά έχω ανάγκη να με ακούσετε, να σας πείσω για το πόσο γαμάτος είμαι γιατί στην πραγματικότητα θέλω την αγάπη σας" κι είναι κι αυτοί που δε μιλούν για αγάπη, που μιλάνε για τη λογική , για την υλική δύναμη.

Και δε μπορούν να έχουν την αγάπη έτσι, απλά, γιατί πρέπει να γίνουν ισχυροί ώστε να επιβάλουν την αγάπη για αυτούς, και υπάρχουν κι αυτοί που δεν αγαπάνε καθόλου, που κλωτσάνε την αγάπη, βάζουν τρικλοποδιά στην αγάπη. Ό,τι συμβαίνει στον εαυτό τους μεταθέτουν την ευθύνη στους άλλους. Οι άλλοι φταίνε για τη φτώχεια, οι άλλοι για τα ναρκωτικά, οι άλλοι για το φασισμό, οι άλλοι για τους πολέμους, οι άλλοι που μας παίρνουν τη δουλειά, οι άλλοι που δεν έχουμε σύντροφο, οι άλλοι που η δουλειά μας είναι απαίσια, οι άλλοι που θέλουν ίσα δικαιώματα και δε γίνεται να συμβεί αυτό γιατί εμείς είμαστε εκλεκτοί, οι άλλοι μας παίρνουν το χώρο μας, είναι δικός μας ο χώρος, δουλέψαμε, κύριε, γιαυτό και είναι δικό μας αυτό, το αποκτήσαμε, ξέρεις πόσο κουράστηκα εγώ στη ζωή μου...

Όμως το μυρμήγκι δουλεύει όλη μέρα, σε ποιον παραπονιέται; γιατί δε συχτηρίζει; δεν κοπιάζει η μέλισσα για να υπάρχει; Ο ένας έχει βοσκοτόπια ο άλλος καράβια ο άλλος μαγαζιά, όλοι θέλουν να έχουν, και κάποιοι θέλουν να έχουν πιο πολλά και πιο πολλά και σπίτια και αυτοκίνητα κι ελικόπτερα, και τη γη και το φεγγάρι και να παίρνουν απ ' τους άλλους, και να τους εκμεταλλεύονται, και να τους φυλακίζουν για να μην ακουμπήσουν τα δικά τους, και να τους αφανίζουν για να πάρουν κι άλλα, κι οι άλλοι που δεν έχουν ονειρεύονται να έχουν αυτά και φθονούν κι όταν μπορούν κάνουν τα ίδια, άρα όλοι επενδύουν στην ίδια δύναμη, στην ίδια κατεύθυνση και άρα φυσικά θα υπάρχει η πλεονεξία γιατί μπορεί, θα υπάρχει ο πόλεμος, άμα ο άνθρωπος μπορεί να πάει σε άλλους πλανήτες θα πάει, αυτό το μπορεί, όπου μπορεί δε σταματά.

Ακόμα κι αυτό όμως είναι ζωή, αφού συμβαίνει. Η ασχήμια είναι ζωή, γιατί όλοι ανεξαιρέτως υποφέρουν, όλοι έχουν ψυχή, ακόμα και αυτοί που έχουν σκοτεινό, κλειστό μυαλό, που έχουν μίσος, έχουν ψυχή, αλλά δεν την κοιτάνε, κοιτάνε τους άλλους, αυτοί που έχουν κατακτήσει την ιδέα ότι η ζωή είναι κόπος και τη χαρά τη βρίσκεις μέσα στον κόπο όποιος κι αν σου έτυχε, όποιο βουνό και να ανεβαίνεις, αυτοί είναι δάσκαλοι, είναι φωτεινά παραδέιγματα ψυχής. "αξιοπρέπεια, ευγνωμοσύνη, ηθική, αδικία" ποιον εξυπηρετούν αφού αλλάζουν διαρκώς σχήμα; Δεν είναι έννοιες που έχουν σχέση με την αγάπη. Έννοιες που φωνάζουν να μην ολοκληρωθούμε ποτέ σαν οντότητα αλλά πάντα να μιλάμε για τους άλλους με προϊδεασμένο διαχωρισμό, σε ένα σύμπαν που διαστέλλεται που δεν τελειώνει η ζωή , η ενέργεια, που το φως ταξιδεύει. Το δέντρο είναι σοφότερο από μας, ο ήλιος είναι σοφότερος από μας αλλά παρ'όλα αυτά εμείς επιμένουμε να ακούμε τους ανθρώπους σαν τα υπόλοιπα όντα στον πλανήτη να μη σκέφτονται, επειδή είμαστε πολύ εγωιστές για να παραδεχτούμε ότι η ζωή.. είναι τα πάντα.

Κάνουμε πολιτική, παγιώνουμε εννοιες που συντηρούν δομές εδώ και χιλιάδες χρόνια με την ίδια δοκιμασμένη αποτυχία, με κάποιες εξαιρέσεις από συγκλονιστικές σκέψεις καθώς η σκέψη εξελίσσεται αναπόφευκτα , αφού όλα εξελίσσονται ως όντα, αλλά σταματάμε την εξέλιξη και ψηφίζουμε λοιπόν για μια καλύτερη ζωή που θα μας φέρουν οι άλλοι που ξέρουν. Γονατίζουμε σ'αυτούς που ορέγονται την εξουσία και μπλοκάρουμε την εξέλιξη της σκέψης με τις ίδιες παγιωμένες δομές. Μαθαίνουμε ότι εμπιστοσύνη πρέπει να δείχνεις σ'αυτόν που λέει τα ίδια με σένα ή σ΄αυτόν που μιλάει με τη λογική και όχι ότι η εμπιστοσύνη είναι αποτέλεσμα της αγάπης.

Ας μή ζήσουμε με αγάπη, ας μη γίνουμε φως ο ένας για τον άλλο, ας ζήσουμε με πόνο, κι η αγάπη έχει πολύ πόνο και πολύ κόπο αλλά από τον εαυτό μας, όμως δε θα πάμε εκεί τώρα που συνηθίσαμε τον πόνο από τους άλλους. Είναι τρομερό με πόση ταχύτητα διαδίδονται τα νέα της δυστυχίας και καθένας έχει μια ακόμη πιο λυπητερή ιστορία και όλοι ευχαριστιούνται: "ρεεεε έμαθες ποιος πέθανεεε!!!, καλα το άλλο το μάθατεεε, τραγικόοοο" .

Υπάρχουν πάρα πολλές ιστορίες δυστυχίας κάθε μέρα, κι εμείς τις αναπαράγουμε με φοβερή ευχαρίστηση, κι αυτοί που προκαλούν δυστυχία συνεχίζουν να την προκαλούν γιατί εκείνοι που τη δέχονται μαθαίνουν να εθίζονται στη δυστυχία. Μπερδεύουμε την αγάπη με την καλοσύνη, μην κάνεις αυτό στον άλλο δεν είναι καλό, ενώ θα έπρεπε να λέμε "κάνε αυτό στον άλλο μόνο αν είναι αγάπη".

Ποιος πεθαίνει σήμερα για τις ιδέες του; όχι για τις ιδέες των άλλων . Για τις δικές του. Ποιος φτάνει στο θάνατό του για την αγάπη;

Η βία φαινομενικά είναι πιο ισχυρή από την αγάπη γιατί έχει άμεση επίδραση, κι εμείς έχουμε μάθει να δεχόμαστε μόνο όσα βλέπουμε, κι όταν ανακαλύπτουμε τα θαύματα της αγάπης, εντυπωσιαζόμαστε, συγκινούμαστε και μετά αμέσως μια βίαιη πράξη μας μονοπωλεί το ενδιαφέρον και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται.

Αυτό το κείμενο δεν έχει ηθικό δίδαγμα, δεν έχει ούτε ηθική ούτε δίδαγμα, έχει απορία.

Ανακαλύψαμε καινούριους πλανήτες. Πότε θα ανακαλύψουμε την Αγάπη;

Μελεντίνη

Facebook Page: Melentini Μελεντίνη/ The Running Blue Orchestra

Φωτογραφία: Aëla Labbé