Δεν υπάρχει cd του Μαχαιρίτσα που να έχει «τραγούδια-γεμίσματα». Και δεν υπάρχει cd του επίσης που να μην περιέχει κανά δυο γερές επιτυχίες για να τις ακούμε συχνά πυκνά σε ζωντανά προγράμματα, ραδιόφωνα, πάρτι, διαδρομές…

Το «Μια Τρύπα στον καιρό… κύριε Μάνο» αν και δεν κομίζει γλαύκα εις Αθήνας -με την έννοια ότι επαναλαμβάνεται το ύφος Μαχαιρίτσα χωρίς καμία παρέκκλιση- είναι μια δουλειά που σίγουρα προσθέτει στο ρεπερτόριό μας (και το δικό του) κάτι για τον δρόμο (είτε αυτοκίνητο το λες, i-pod, ραδιόφωνο, λάιβ κλπ. κλπ). Με άλλα λόγια, η «Τρύπα στον καιρό» είναι μια καλή απόδειξη ότι ο Μαχαιρίτσας ξέρει να επιλέγει συνεργάτες, να βρίσκει στίχους και να γράφει τραγούδια που μας συγκινούν, ανεξάρτητα απ’ το γεγονός ότι οι ακροατές που τον παρακολουθούν στενά, διαισθάνονται ότι στηρίζεται απόλυτα στις κεκτημένες του αρετές. Αλλά τι σημασία έχει τελικά;

Από τα δεκατρία νέα τραγούδια που έχει η «τρύπα» δεν πάει μισή γραμμή χαμένη. Και για να είμαι ακριβοδίκαιη, το κομμάτι του Ισαάκ Σούση «Μια τρύπα στον καιρό» (το οποίο ονομάτισε κι όλο τον δίσκο) είναι από τους σπαραχτικότερους στίχους που έχω ακούσει τελευταία για την αντιφατικότητα, τον πόνο, το αδιέξοδο του έρωτα. Πάντα θα μας κυνηγάει ο «ο Νότος» (Σούσης) ως ένα από τα ωραιότερα τραγούδια που έχει πει ο Μαχαιρίτσας τα τελευταία 20 χρόνια, αλλά ιδού, η «τρύπα» τροφοδοτεί και πάλι τη μακροχρόνια σχέση τους (στιχουργού και συνθέτη).

Το «10 γραμμάρια» -το έγραψε ο Μάνος Ελευθερίου για τη φυλάκιση του Βασίλη Καραλευθέρη το 2005 στην Πτολεμαΐδα- είναι ένα τραγούδι/αφήγηση, με στίχο καίριο, πικρό και τόσο καλά διατυπωμένο μέσα από τη βραχνάδα του, που σίγουρα σε πιάνει απ’ το μανίκι. Όπως και το σημείο που ακούμε τον Ελευθερίου να διαβάζει αργά με το χαρακτηριστικό του ύφος το ποίημά του «Θεατρικά προγράμματα», η μουσική διακριτική, υπαινικτική, αφήνει στο συναίσθημα της φωνής και στη δύναμη των στίχων όλο το παιχνίδι. «Με πήρε ο ύπνος στην καρέκλα» (του Ελευθερίου κι αυτό) η πιο ευτυχής συνάντηση στο δίσκο στίχου, ρυθμού, ενορχήστρωσης, Λαυρεντικού στιλ – κατά την ταπεινή μου άποψη από τα τραγούδια που θα κάνουν γερή καριέρα σε λάιβ προγράμματα. «Αντέχω», η ελληνική εκδοχή του Ε Adesso Che Tocca A Me του Βάσκο Ρόσσι, σε στίχο της Λίνας Δημοπούλου. Εδώ, ο γνωστός «ιταλοαναθρεμμένος» Λαυρέντης που αγαπάμε, μόνο που αυτήν τη φορά δεν είναι ο έρωτας η αιτία, αλλά η φθήνια, η ασχήμια, τα ανθρώπινα αγρίμια της πόλης που αγριεύει. «Σιωπή» (στίχοι Γιώργου Μπακόλα) ένα ακόμη κομμάτι με κοινωνικό περιεχόμενο, αλλά αυτήν τη φορά το επίκεντρο είναι ο νωθρός μας εαυτός. «Γεύμα με τον Φραντς Κάφκα» από τον Μάνο Ελευθερίου, το 13ο τραγούδι του δίσκου, ένα κομμάτι-ποταμός, σαν μικρό διήγημα γεμάτο εικόνες, σπαρακτικές εικόνες, κάτι για να μας υπενθυμίζει ότι ενίοτε η ιστορία μπορεί και να επαναλαμβάνεται – γι’ αυτό ας είμαστε πιο προσεκτικοί. Μ’ αυτό άλλωστε επιλέγει να ολοκληρωθεί ο δίσκος (συμβολικό μάλλον) δεκατρία νέα τραγούδια σε ένα cd όπου είναι δύσκολο να διακρίνεις το κέντρο βάρος του, την «αιχμή» του. Ίσως γιατί δεν ήταν καν μέσα στις προθέσεις του δημιουργού. Ένα πάντως δεν μπορώ να αμφισβητήσω (όπως είπα και στην αρχή): Cd που θα πάρω μαζί μου. Και θα το ακούσω… Στίχους έγραψαν οι: Λίνα Δημοπούλου, Ισαάκ Σούσης, Γιάννης Μπαχ Σπυρόπουλος , Γιώργος Μπακόλας, Ισαακ Σούσης, Γιάννης Μαύρος, Μάνος Ελευθερίου.

Χάρη Ποντίδα

Πηγή: tospirto.net